Świeczniki dwa sobie stały...

Z serii: Rozgrzewka przed większymi gabarytami.

Ręce mnie świerzbią non stop by coś robić i dać upust pomysłom i obrazom, które powstają w głowie codziennie. Szczególnie, że wokół tyle inspirujących zdjęć, aranżacji, wnętrzarsko-twórczych rozmów...
Na warsztacie czekają już na swoją przemianę oczyszczone, zeszlifowane gazetniki i tylko chodzę koło nich narazie i szukam najlepszej opcji z możliwych by je ubrać pięknie na nowo... Chwilowo pierwszeństwo wygrały świeczniki, które ostatnio upolowałam, stając się taką małą wprawką przed tym co mnie czeka.

Naprzemiennie złamana neutralna biel, chłodna szarość i ciepły kolor piaskowy, papier ścierny, przetarcia, na koniec technika suchego pędzla i wosk dla zabezpieczenia. Takie sobie "leciwe", nadszarpnięte zębem czasu.
Reakcja J.: "Takie szare...? Nijakie?!"
Reakcja Mamy: "No... ładne. Ale takie bez niczego, takie stare?"
A mi się podobają, bez niczego i im dłużej na nie patrzę tym bardziej cieszą się moje oczy. Narazie staram się J. przetłumaczyć że szare nie znaczy nijakie. I że jego żona jakiś zamysł w tym wszystkim ma.
Już widzę dwie opcje kilku drobiazgów do kompletu. Tworzą się.

Szkoda, że zdjęcia nie oddają rzeczywistych barw i przetarć tych świeczników. Oryginalnie są bardziej szaro-białe niż kremowe.