piątek, 31 grudnia 2010

Na ten Nowy Rok!

W ramach zostawiania w starym roku starych spraw trafiłam dziś do urzędu nadrobić kilka ciągnących się za mną zaległości. Myślałam, że przedsylwestrowo uda mi się wszystko załatwić ekspresem (o naiwna!), a przyszło mi spędzić w otoczeniu miłych i bardzo uprzejmych (mam nadzieję, że nie tylko dziś:)) urzędniczek dobre 2 i pół godziny... Wizyta przedłużyła się głównie z powodu rozluźnienia towarzyskiego i rozmówek uczędniczek między sobą, a temat - oczywiście Sylwester.
- Ja tam nigdzie się nie wybieram, co najwyżej do łóżka - zadeklarowała młoda, około dwudziestopięcioletnia Pani Urzędniczka.
- Ja też nie. Dla mnie dziś dzień jak co dzień. Zaplanowałam sobie na dzisiaj sprzątanie! Zupełnie nie rozumiem  dlaczego mam się cieszyć na zawołanie, bo wszyscy każą, bo jest okazja! Jaka okazja? Jeszcze spotkanie w gronie przyjaciół - rozumiem, ale bale? suknie? grube setki wydane na jedną noc? I zabawa, bo bawić się wypada? Nie rozumiem! - wtórowała jej o kilkanaście lat starsza koleżanka.

...I tak się przysłuchiwałam tej wymianie pomysłów na spędzanie dzisiejszego wieczoru, od czasu do czasu porozumiewawczo kiwając głową lub wtrącając swoje zdanie i pomyślałam sobie, jak ważne jest to jak myślimy, jak bardzo kreuje to rzeczywistość wokół nas, jak potrafi czynić nas otwartymi na każdy dzień, a jak bardzo zamyka z dala od ludzi...

*      *      *
Z J. spędzamy dzisiejszy wieczór w zaciszu domowym. Przyjemna atmosfera prywatności, dookoła tlą się świece i lampiony, kredens świątecznie oświetlony cieszy oczy... Obok buszuje (jeszcze!) Michaś - jakoś nie brak mu dziś energii i nie chce zebrać mu się na sen... A ja siedzę przed monitorem z kubkiem gorącej wiśniowo-migdałowej herbaty i zatapiam się w myślach robiąc rachunek sumienia, podsumowując mijający rok i podejmując przyrzeczenia i obietnice na kolejny.

To był bardzo dobry rok. Trudny, wymagający wiele pracy i poświęcenia, ale piękny. Z najpiękniejszym prezentem w postaci Synka. Kolejny - to dla mnie rok wyzwań, zmagania się z własnymi ograniczeniami i podejmowaniem kolejnych zadań. Z pewnością będzie wymagało to ode mnie wiele pracy i mobilizacji, ale wchodzę w ten Nowy Rok z nadzieją, że dam radę. Bo dam.

Wam wszystkim, Odwiedzającym celowo i przypadkowo, komentującym i milczącym życzę wielu sukcesów w Nowym Roku! 
Oby był on lepszy od poprzedniego, spełnił Wasze marzenia i cele. By obfitował w dni pełne radości i ludzkiej życzliwości odkrywanej między kartami codzienności...

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU!


środa, 29 grudnia 2010

O prezentach wymarzonych i o tym, że zima wcale nie jest zła

Albo byłam w oczach Mikołaja w tym roku bardzo grzeczna (sic!) albo on zaszalał na wyrost, bo obdarował mnie w tym roku zewsząd baaardzo hojnie, zasypując pięknymi upominkami, wśród nich tymi, które spełniły marzenia... I te Wam dziś pokażę :)
Osobisty Mikołaj pomógł mi spełnić marzenie o oryginalnej biżuterii z damą kameliową. Piękny wisior i pierścionek - nie mogę wyjść z podziwu, trudno mi się z nimi rozstawać od chwili otrzymania...



Jakież było moje zdziwienie, gdy przedwczoraj w podobną stylistycznie broszkę przyszła ubrana Agnieszka z Zielonej szmatki w tle - identyczna(!) ornamentowa otoczka z brązu, a w środku porcelanowa płytka zdobiona delikatnymi kwiatkami. Jest tylko jeden szczegół: jej broszka to pamiątka po babci, moja - współczesna imitacja, ale jakże perfekcyjna! Cieszy mnie bardzo!
Moja biżuteria to dzieło z berlińskiej pracowni Madam Lili Designs , a dostępna jest w butiku Trendsetterka.com. Odkryłam go niedawno i jestem zachwycona wieloma produktami w styl vintage. Na pewno powrócę nie raz po kolejne.

Od Mikołaja Mamowego dostałam wśród wielu upominków ramkę, na którą chorowałam i obok której chodziłam od sporego czasu... Jeszcze tylko muszę wybrać i wywołać odpowiednie zdjęcia i będę mogła całość ciekawiej wyeksponować, by zachować co nieco od zapomnienia.
Narazie jest jak jest, ale chodzi mi po głowie rozjaśnienie całości i klasyczny biały shabby chic.


Mikołaj wie też co młodej mamie potrzeba: będę "sexi" mamą z cudownym, dobrze wychowanym super-dzieckiem;) Trochę się przy tym śmieję, ale faktem jest, że z lektury bardzo się cieszę, szczególnie, że od dwóch miesięcy szukałam bezskutecznie książkę Doroty Zawadzkiej.


A teraz jeszcze uczta dla oczu - choć zapewne dla Was to nie pierwszyzna i wiele widzieliście. U nas w Szczecinie to właściwie druga tak śnieżna zima, ale pierwsza gdy wszystko tak długo jest białe. Po raz kolejny tej zimy dzisiejszej nocy wszystko za oknem zostało obsypane szadzią. Miasto - choć jak to w mieście, bez szarych asfaltów się nie obejdzie - zima wygląda bajkowo.Nie mogłam sobie odmówić uwiecznienia jej na zdjęciach.







Ostatnie zdjęcie przedstawia aleję platanową w największym parku w Szczecinie. Jest monumentalna i bardzo sentymentalna. O każdej porze roku ma w sobie mnóstwo uroku. Dziś w oddali, wędrowała staruszka  podpierając się laseczką. Bardzo mnie ten widok wzruszył. Taka alegoria życia. Z celem, do którego warto iść by go osiągnąć...

Pozdrawiam Was serdecznie w te mroźne piękne dni!

wtorek, 28 grudnia 2010

Czas powrotów...

Czasem trzeba uciec na jakiś czas by na nowo ułożyć sobie w całość nowe życie. Poukładać wszystko w odpowiednie szufladki, wyłuskać co najważniejsze, co najpilniejsze, co czekać może, a co nie powinno. Z dnia na dzień musiałam opuścić beztroskie "mamusiowanie" i wrócić do pracy odnajdując się na nowo w nim z moim Maluchem. Rzut na głęboką wodę. Totalnie. Potrzebowałam uciec od wszystkiego by nie zajmując się "wszystkim" skupić się na tym co najważniejsze i krok po kroku zorganizować na nowo życie. I przyszedł i czas powrotów i tutaj... Bardzo wytęskniony i oczekiwany. Chyba już czas. Najwyższy czas.

Bardzo przepraszam wszystkich kochanych Odwiedzających, których za każdym razem witał na blogu stary wpis, którzy czekali, podpatrywali, pisali maile. Dziękuję Wam za obecność... i za to, że nie zapomnieliście. Byłam przez ten czas, zazwyczaj jako cichy obserwator, na Waszych blogach i ładowałam baterię cudnościami jakimi dzieliłyście się na nich.

Do ostatnich przedświątecznych chwil pracowałam, a że pracuję po 8-10 godzin dziennie dopiero tuż przed samymi świętami Bożego Narodzenia znalazła się chwila na dekorację domu i moich miejsc w nim. Nie mogłam sobie tego odmówić.
Kilka migawek świątecznych... na dobry początek.






Niestety w tym roku w naszym domu zabrakło żywej choinki - nie zdążyliśmy, a gdy już zdążyć chcieliśmy okazało się, że w przeddzień Wigilii w odwiedzanych przez nas punktach sprzedaży choinek już nie było... Zatem wyciągnęłam z szafy sztuczną choineczkę (którą dażę dużym sentymentem bo to bardzo miła nagroda w wygranym dawno temu konkursie na stronach niestniejącego portalu rękodzielniczego Kaan.pl) i stworzyłam zastępczo choinkowy kącik, z konikiem na biegunach, z poisencją w tle, ręcznie robionym obrusem... Tak oto prezentuje się w nim mój Skarb największy - na potrzeby Świąt zwany Mi(ś)kołajkiem :)


Pozostając wciąż w atmosferze Świat Bożej Dzieciny i kolędowania zapewniam Was wszystkich o mojej pamięci i serdecznych myślach. Życzę Wam by kolejne dni i kolejny Nowy Rok przyniosły Wam spokój serca i bezpretensjonalną radość małego dziecka, by pełne były magicznych chwil, w których z pełnym przekonaniem będziecie powtarzać, że życie jest cudem i cieszyć się każdą jego minutą. No i oczywiście: mnóstwa twórczych pomysłów!

A.

niedziela, 18 lipca 2010

Drożdżówki z serem poproszę!

Dom pachnący wypiekami - piernikami, biszkoptami przekładanymi kremem, sernikami, naleśnikami z serem, racuchami z jabłkami oprószonymi cukrem pudrem... Taki jest dom Babci w moich wspomnieniach z dzieciństwa. Jeszcze nie tak dawno Babcia witała w drzwiach i zapraszała na pyszności, które oczywiście w jej ocenie były "niczym specjalnym", dla mnie - tylko Babcia TAK piekła i TAK gotowała. Jak to babcia. Moja Mama, niestety uwikłana w codzienną pracę i obowiązki, ciągły bieg życia, nie bardzo miała czas na tak częste wypełnianie naszego mieszkania zapachami słodkich wypieków. Tęsknota pozostała, a w marzeniach budowałam swój przyszły dom, pełen kuchennych pysznych zapachów.
I choć w dobie pędzącego dziś naprzód świata i obliczu wiecznego braku czasu, marzenia te spełniać nie łatwo, to na przekór - walczę o nie :)
Jeszcze kilka lat temu te kąty wypełniały zapachy Babcinej kuchni, a dziś przyszła kolej na mnie i moje kulinarne fanaberie.

Przy niedzieli zachciało mi się czegoś swojego i słodkiego. W szpitalu przyzwyczaili mnie podwieczorkami do codziennej dawki słodyczy (rozbestwili mnie!). I tak chodziłam od kilku dni mając ochotę na jakąś słodycz już w-końcu-nie-kupną, a taką z pewnego źródła (bo swoją), jaką jeść w obecnym stanie mogę. Jak dopało, to nie odpuściłam i wspólnymi siłami z J., z Michaśkiem na rękach, przy piersi i innych akrobacjach udało nam się upiec nasze pierwsze wspólne drożdżówki.

Myślałam, że uda mi się jeszcze dziś zaprosić Was na późny podwieczorek, ale mój Synek skutecznie mnie odciągnął od monitora. Zatem z przyjemnością zapraszam na słodkie śniadanko z pysznymi drożdżówkami serowymi...

Przepis zaczerpnęłam z Pracowni Wypieków i zapisuję do ulubionych. Ciasto wychodzi mięciutkie i pulchne, całość przepyszna. Dałam nieco więcej sera niż w przepisie. Zrobiłam dwie wersje - jedną "czystą" z samym serem, drugą - z serem i płatkami migdałowymi. Kolejnym razem dodam wiórki kokosowe, bo aż za mną chodzą takie mini- kołacze... Mniam!


Polecam i zapraszam na degustację! :)

wtorek, 13 lipca 2010

Małe ucieczki w świat i jak spędzamy upały

Po 2 tygodniach spędzonych w szpitalu i kolejnych 3 w domu wśród czterech ścian z naszym Michaśkiem każde wyjście za bramę naszej kamienicy - czy to na wycieczkę autem przez miasto, spacer czy po prostu wyjście na drugą stronę ulicy do sklepu - jest dla mnie nie lada świętem i misternie celebrowaną chwilą. Pomijam fakt, że tęskno mi bardzo do mnóstwa zajęć i możliwości, jakie były moim udziałem przed pojawieniem się na świecie Miśka, a będą musiały poczekać. Ale świat na zewnątrz mnie zaskakuje i fascynuje, tak po prostu. O tym jak wiele jest się w stanie zmienić za oknami przez raptem 5 tygodni, przekonuję się na każdym kroku. A tu wyrosła kamienica, która przecież raptem "wczoraj" była "w trakcie", a tu nowy sklep, który warto by było odwiedzić, a to znowuż upalne dni - przecież ledwie "wczoraj" jeszcze padało i wiało chłodem, ledwie wczoraj zaczynał się okres truskawkowy, który jeszcze przed narodzeniem Miśka, starałam się na zapas wykorzystać, a tu już właściwie po nim, a przyroda tak buchnęła w te upalne dni tak do przodu...

Szukając schronienia i odpoczynku z dala od ludzi w te upalne dni w weekend dotarliśmy na działkę mojej Mamy. Ku mojej radości ogromnej, bo w związku z tym moim wyłączeniem z życia "na zewnątrz" czułam się jak Alicja w Krainie Czarów patrząc z zachwytem jak przyroda raduje się ciepłem i letnimi promieniami słońca. Na drzewach i krzakach dojrzewają soczyste czereśnie, wiśnie, czerwone i czarne porzeczki, poziomki, agrest... Niestety, z racji diety jaką mi zafundował Michasiek, muszę obejść się smakiem, więc pozostaje mi tylko chwytanie tych pyszności w kadrach.




I wszystko wokół kwitnie...

Moje ukochane hortensje. Tę białą przywiozłam jako pamiątkę z zeszłych wakacji od rodziny prowadzącej szkółkę roślin ozdobnych. I proszę , jak pięknie się odwdzięczyły. Napatrzeć się nie mogłam :) 


Powojniki, to od lat chluba mojej mamy. Ma 4 okazy, które co roku obficie obsypują się fioletowym i różowym kwieciem.

Białe róże - uwielbiam. A te działkowe są takie naturalnie bezpretensjonalne, pachnące...

Obok tych różowych pnących się wzdłuż płotu działki sąsiada nie mogłam przejść obojętnie. Wyglądały jak malowane!


Niestety, mój Synek pierwszych swoich wizyt na działce  wspominać najmilej nie będzie, bo temperatura na zewnątrz daje mu się we znaki bardzo. On za to zdecydowanie woli chłodniejsze wnętrze pokoju i drzemkę.

:))))))))

Od pierwszych dni życia przybyło mu już trochę ciałka. Pyza z niego mała. Wczoraj właśnie skończył miesiąc, a ja zupełnie nie wiem kiedy to minęło! :)

niedziela, 4 lipca 2010

Metamorfoza pewnego francuskiego lustra

Jeszcze w lutym czy w marcu zjawiła się w mojej pracowni pewna Pani, której marzyła jej się metamorfoza lustra, które dotąd trzymała schowane za szafą. Lustro to wcale nie byle jakie, bo raz że prezent, dwa - pamiątka po znanym i cenionym u nas arcybiskupie Marianie Przykuckim, który zmarł kilka miesięcy wcześniej. Cały problem tkwił w tym, że rama lustra pociągnięta była leciwą już warstwą złotolu, który nie dość, że spłaszczał beznadziejnie wszystkie żłobienia to na domiar złego w kilkunastu miejscach utlenił się tworząc nieciekawe zielone zacieki. Właścicielka lustra marzyła sobie, by ramę oczyścić i dotrzeć do surowego drewna, pięknie je podkreślić i zostawić. Wielkie było jej rozczarowanie, gdy się okazało, że rama z tak cennego surowca jakim jest drewno zrobiona nie jest i że to zwykły odlew z żywicy. Poprosiła więc tak czy owak o oczyszczenie i przemalowanie ramy sugerując kolory szarości, by pasowały jej do grafitowej szafy.

Zapodziałam gdzieś niestety na komputerze zdjęcia "przed", więc musicie użyć wyobraźni i uwierzyć na słowo, że to brudne złoto z zielonymi utlenionymi zaciekami wcale nie wyglądało za ciekawie!
Tak więc rama została oczyszczona (w tym miejscu dziękuję A. za pomoc), zagruntowana, kilkukrotnie malowana, na koniec cieniowania w szarościach, zabawa papierem ściernym, techniką suchego pędzla i wykończenie satynowym woskiem. Pracy trochę było, bo okazało się, że ta marna podróba a'la francuskie lustro pozostawiała wiele do życzenia, miała sporo ubytków, a samo lustro było beznadziejnie osadzone w kicie co już dawno skamieniał. Ale im więcej trudności - tym większa satysfakcja, że udało się projekt doprowadzić do końca.
Oto co wynikło z metamorfozy...





Przyznam po cichu, że z efektu byłam bardzo zadowolona, aż naprawdę szkoda mi było się z lustrem rozstać. Myślę, że całkiem znośnie udało mi się podkreślić plastykę ramy i przejść z kiczu (bo ta wersja złota naprawdę nie zachwycała do formy akceptowalnej).
(Skromnisia się odezwała :P Ale wybaczcie - zazwyczaj jestem perfekcjonistką, która ciągle widzi swoje niedociągnięcia...)

piątek, 2 lipca 2010

Pojawiło się Życie...

Żyję! Wracam. Z utęsknieniem ogromnym.
Cały czas wyrzucam sobie, że od lutego i ostatniego wpisu czas mi przebiegł gdzieś przez palce, niezauważalnie, a równocześnie tak intensywnie. Wyrzucam sobie, że tyle razy obiecywałam sobie, że napiszę, że skrobnę coś, że pokażę (a jest co), że podzielę się, że zostawię kilka śladów u Was. Dziękuję wszystkim Wam za troskę, za wiadomości, za pytania, za telefony, za maile przez ten czas gdy mnie tu nie było - Kochane z Was duszyczki i bardzo ciepło mi się robi na sercu myśląc, że jesteście! Dziękuję.

Teraz, gdy już za mną Ten Moment, mogę napisać wprost, że ostatnie miesiące były dla mnie czasem magicznego Oczekiwania. Oczekiwania na nowe Życie, które pchało się na świat :)

12 czerwca o godzinie 7.38 nad ranem przyszedł na świat nasz Synek, Michaś. Całe 4060 gram i 60 cm szczęścia. Od 3 tygodni żyjemy z J. poza czasem, w innym świecie, poza rzeczywistością i banalnością spraw codziennych. Śmieję się, że to swego rodzaju "matrix", ale faktycznie czuję się uwikłana całą sobą w coś metafizycznego, absolutnie nieuchwytnego, napawającego strachem, a równocześnie niewypowiedzianą odwagą w sobie.Obok prozaicznych zajęć przy Malutkim jest też bowiem dojrzewanie i odkrywanie samej siebie w nowej roli - Matki. Tak krucha i słaba Istotka jest całkowicie zależna ode mnie, każdego mojego ruchu, obecności... Myślałam, że jestem na to przygotowana, że miałam wystarczająco dużo czasu, że wiem, że czuję, że dam radę, a tu nagle zostałam rozłożona na łopatki i okazało się, jak wiele jeszcze przede mną do przejścia i zaakceptowania. Każdy kolejny dzień uczy mnie na nowo cierpliwości i pokory.




Boże, wielkie dzięki za Michaśka! Za ten cud nowego życia!

P.S. W tym czasie braku-totalnego-czasu powracam i obiecuję nadrobić to co uciekło już za mną... :)

sobota, 13 lutego 2010

Drocząc się z weną i czasem, którego brak

Czy też tak macie czasem, że jeśli bardzo czegoś chcecie to pojawia się sto pięćdziesiąt spraw- na-zaraz-niecierpiących-zwłoki i skutecznie Was odsuwa od realizacji zamierzeń? Albo że wena, w chwili gdy w końcu (!) znajdzie się ten wolny czas, zupełnie rozmija się z nieodpartą chęcią zrobienia czegokolwiek?
Właśnie taki miałam tydzień. Do pasji doprowadzał mnie fakt, że tak bardzo mi się chce zrobić cokolwiek, nadrobić zaległości, zrealizować pomysły, a tu tyyyle bieżących spraw, które skutecznie trzymają te chęci na uwięzi. A w chwili gdy powiedziałam: Basta!, okazało się, że co z tego że mi się tak chce zrobić cokolwiek jak wena gdzieś odleciała, jakaś taka bezkształtna, niekonkretna...

Tak więc zdołałam w gruncie rzeczy wykończyć jedynie "strukturalne" ramki (jedne z tych prac, które rozpoczęte czekają na lekki ostateczny szlif by wyjść na światło dzienne do ludzi...) oraz zrobiłam talerz-paterę, która jeszcze wczoraj straszyła mnie swoim brakiem wyrazu, a dziś udało mi się osiągnąć efekt, który nawet mnie usatysfakcjonował. (Co w nawiązaniu do opisanej sytuacji i towarzyszących jej uczuć jest sukcesem :))
Na porządne światło dzienne do zdjęć dziś nie miałam niestety co liczyć:(

\





Przyszły tydzień zapowiada się lżej. I jakoś mi tak optymistyczniej. Może wena z prawdziwego zdarzenia powróci... :)

niedziela, 7 lutego 2010

Prezent mocno poślubny i wieści zeszłotygodniowe

Prezent mocno poślubny, bo z J. ślubowaliśmy już całkiem spory czas temu i raczej żyjemy już wspomnieniami pięknymi o tym momencie niż żywym przeżywaniem na świeżo. Mój brat (jedyny, młodszy) jednakże, postanowił tamten czas okołoślubny przeczekać z obdarowywaniem nas czymkolwiek, nie chcąc się powielać z czymkolwiek. I tak prezent obiecany był, a Tomcio ciągle myślał nad czymś co jego siostrę zaskoczy i uszczęśliwi. I w końcu znalazł. :)

Braciszek był tak podekscytowany swoją niespodzianką, a ja tak niecierpliwa jego zapowiedziami, żebym "robiła miejsce w galerii (galerii-sklepie jaki prowadzę)", że nie wytrzymałam i zabawiłam się w małego detektywa odkrywając jego tajemnicę... Nie powiem! Zaskoczył mnie! I oto dotarł do mnie w minionym tygodniu taki oto prezent (po)ślubny... :)
 



Stara maszyna Singer, licząca ok. 115 lat, przyłapana przez Tomka na Allegro za całkiem-okazyjną-cenę.
Marzyły mi się nogi ze starej maszyny, bo planowałam dorobić blat i wykombinować zgrabny stylowy stolik na laptopa, co by J. nie narzekał, że nie ma gdzie pracować. I brat o tym dobrze wiedział. Tyle tylko, że jak maszyna doszła to serce mi zmiękło. Żal mi zupełnie tak bezdusznie rozdzielić leciwą maszynę ze stelażem, szczególnie że tyle razem przeżyły i jest na tyle cenna, bo podobno działa. Na blacie urzekła mnie oryginalna wygrawerowana miarka. Przydałaby się jej niewielka renowacja. Narazie maszyna stanęła na części galeryjnej mojego sklepu stając się ślicznym tłem do Jolcinych patchworkowych podkładek.

Tydzień dla mnie był ciężki, pracowity bardzo, obfitujący w liczne warsztaty twórcze, które prowadzę. Satysfakcjonujące, bo nowe, inne, ciągle inspirujące, ale w obecnym stanie nieco wyczerpujące chwilami.
W związku z tym całkiem nie usatysfakcjonował mnie fakt, że mimo chęci nie miałam czasu zabrać się za efektowną działalność. Była chociaż efektywna - gazetnik okazał się wymagać jeszcze szlifowania
rzeźbień, tralek i wielu poprawek, stąd też bardzo mocno znów zaprzyjaźniałam się z papierem ściernym.

A wczoraj była nagroda po ciężkim tygodniu pracy - wypad do klamociarni, który jednak pechowo zakończył się prawie bezowocnie. Prawie, bo nie byłabym sobą gdybym wróciła z pustymi rękami. Wygrzebałam taką oto podłużną tackę. Zachwyciła mnie tłoczeniami i na pewno do czegoś mi się przyda... :)

Na ten tydzień obiecuję poprawę: MUSZĘ w końcu skończyć ten gazetnik.

niedziela, 31 stycznia 2010

A Tale of Romance

Romantycznie i klimatycznie się zrobiło u mnie na całego.
W tygodniu realizowałam jeden z projektów w klimatach pokazywanych poprzednio przecieranych świeczników. Szarości, biele, przetarcia w połączeniu z wytłumionymi pastelowymi odcieniami brudnego różu oraz zgaszonej oliwki. Ponadczasowe róże. Co prawda staram się trochę ostatnio stronić od kwiatowych motywów, ale te są tak wdzięczne i pięknie komponują się ze stonowanymi kolorami, że nie mogłam się oprzeć... Przedstawiam romantyczny, nieco nostalgiczny komplet.




A w weekend upolowałam coś na co chorowałam od dawna. Natknęłam się na cały przepiękny zestaw małych i dużych pojemników na kawę, herbatę, cukier, przyprawy, cukiernicy, dzbanka na mleko do pysznej porannej kawy albo do śniadaniowego musli, maselnicy i pięknej patery, której na zdjęciu nie ma, a którą pokażę jak odnajdę do niej pasujący klosz :) Seria "A Tale of Romance". Strasznie mnie ten zakup uradował.


Proszę nie patrzeć na tyły. W tle nasza przedremontowa jeszcze kuchnia - wkrótce przejdzie metamorfozę (w końcu!) :)

Weekend zakończył się sabatem trzech nawiedzonych twórczo kobiet. Jeden z tych sabatów i w takim towarzystwie, który wywołuje burze mózgów, uśmiechy, radości, łzy, reset... i mega powera do działania. Jedno z tych spotkań, po którym człowiek dziękuje wdzięczny Bogu za to, że stawia na naszej drodze TAKICH ludzi, za pasję i za siły, które w nas wyzwala do działania.
M., A. - DZIĘKUJĘ!
To będzie owocny tydzień.

Edycja - 3 lutego
Podmieniłam zdjęcia kompletu kuchennego na te w świetle dziennym. Gapa jestem bo cyknęłam po jednej fotce na szybko przed wyjściem do pracy, a tu się okazało, że jedna zupełnie zgubiła ostrość...

wtorek, 26 stycznia 2010

Świeczniki dwa sobie stały...

Z serii: Rozgrzewka przed większymi gabarytami.

Ręce mnie świerzbią non stop by coś robić i dać upust pomysłom i obrazom, które powstają w głowie codziennie. Szczególnie, że wokół tyle inspirujących zdjęć, aranżacji, wnętrzarsko-twórczych rozmów...
Na warsztacie czekają już na swoją przemianę oczyszczone, zeszlifowane gazetniki i tylko chodzę koło nich narazie i szukam najlepszej opcji z możliwych by je ubrać pięknie na nowo... Chwilowo pierwszeństwo wygrały świeczniki, które ostatnio upolowałam, stając się taką małą wprawką przed tym co mnie czeka.

Naprzemiennie złamana neutralna biel, chłodna szarość i ciepły kolor piaskowy, papier ścierny, przetarcia, na koniec technika suchego pędzla i wosk dla zabezpieczenia. Takie sobie "leciwe", nadszarpnięte zębem czasu.
Reakcja J.: "Takie szare...? Nijakie?!"
Reakcja Mamy: "No... ładne. Ale takie bez niczego, takie stare?"
A mi się podobają, bez niczego i im dłużej na nie patrzę tym bardziej cieszą się moje oczy. Narazie staram się J. przetłumaczyć że szare nie znaczy nijakie. I że jego żona jakiś zamysł w tym wszystkim ma.
Już widzę dwie opcje kilku drobiazgów do kompletu. Tworzą się.

Szkoda, że zdjęcia nie oddają rzeczywistych barw i przetarć tych świeczników. Oryginalnie są bardziej szaro-białe niż kremowe.